Hew Morrison Collection > Leabhar nan cnoc

124
Cha'n e guth bìnn, ach guidhe treun ;
Cha teud ach ci'idhe ceart ;
Cha ghlaodh ach gràdh, ni fuaim gu geur,
'An cluasaibh Dhe' nam fcart.
Tha dùrachd ann an ùrnuigh, marbha *n teine do'n
lobairt loisgte san tùiseir òir, a' toirt air e'iridh gu
nèamh, agus bòltracli ro-chùbhraidli a thoirt seacli-
ad. Is cudthromach na nithe a tha sinn ag iarraiiih
alr Dia ann an ùrnuigh ; mur buannaich sinn iad
tha simi caillte gu sìorruidh. Cha'n'eil e comasach
dhuinn, ma smuainicheas sinn air so, a bhi fuar ikj
saobh-cliràbhach. "' Nuair tha sibli a' dol a dheaii-
amh ùrnuigh," a deir Baxter diadhaidh, "cuiribli
m'a timchioll mar gu'm faiceadh sibh Dìa 'na ghlòir,
nèamh, agus ifrinn ; spioradan nan ionracan agus
nan aingidh, agus losa Criosd a' tagradh bhur cùis
air deas-làimh an Athar."
Aon uair eile, bithibh seasmhach foighidneach
ann an ùrnuigh, fo dheagh dhòchas, gu'n tig beann-
achd Dhe' oirbh mar chì e fe'in iomchuidh chum
bhur leas a chur air aghaidh. Cuimhnichibh a
bhan-Sirophenisianach : ge nach d'thug Criosd feairt
air a ceud athcliuinge, ged a fhuair i innseadh dh'i
nach robh e ceadaichte aran na cloinne thoirt do na
madra,idh ; gidheadh cha do chaill i a misneach,
ach lean i air guidheadh ni bu dùrachdaiche, gus
an d'thubhairt Criosd rithe, " O ! bhean, is mòr do
chreidimh ; bitheadh e dhuit mar is àill leat !" Na
smuainich gu bheil Dia a' diùltadh t'ùrnuigh
e'isdeachd, 'nuair nach 'eil thu mothachail air a
freagradh. 'Sann mar so a tha esan a' dearbhadh a
mhuinntir fe'in, 'gan deanamh ni's dùrachdaiclie na
bha iad riamh, le'n tilleadh air an ais a ris chum
an glùin. Cuir romhad nach dealaich thu ris gus
am beannaich e thu, ag ràdh maille ri Daibhidh,