Hew Morrison Collection > Fear-ciuil

2i8 AM FEAR-CIUIL.
an-earbsach as a chù. "Cìi cho teò chridheach," ars' esan,
" 's a laidh riamh ann am broilleach duine, agus sin agad far
a bheil a leaba h uile h-oidhche bhios mis' aig an tigh."
"Cha 'n 'eil teagamh agam," arsa mise, "nach coimh leapach
gle ghrinn an cù, ach 's fearr leam am fear sin ann ad bhroiU-
each fein na'm bhroiUeach-sa." Thòisich e'n sin air spleadh-
raich mu ghHocas 's mu threuntas a' choin, gus an robh mi
seachd searbh dheth. A ghearradh goirid a rò-sgeul, thuirt
mi fein nach bu ni sam bith sin lamh ri ghocas cu-chaorach
a bh' agamsa. " Seadh," ars' esan, " agus ciod a ni 'm
fleasgach sin?" "Ni," arsa mise, "a h-uile ni a theid iarraidh
air a dheanamh, agus tuigidh e h-uile facal seanachais a
bhios againn 'na lathair." "Ciamar a tha fhios agad?" ars'esan.
"Mar dhearbhadh air sin," arsa mise, "thainig caraid thun an
tighe, air an oidhche roimhe ; duine a chunnaic moran de'n
t-saoghal, 's thòisich e air innseadh mu ghàbhadh cuain ssn
robh e aon uair. Bha " Yarrow" 'na laidhe taobh na teine 's
e cumail a chluais fosgailte. Mar bha naigheachd nio
charaid a' dol air a h-aghairt, bha ghaillionn a rug air an
luing aige a' fàs na bu chruaidhe 's na bu chruaidhe, gus mu
dheireadh am b' fheudar dhomh fein mo chasan a chur am
forcacJh ris a' bhalla, cagal 's gu rachadh mo thilgeil air mo
chinn-thota. Bha " Yarrow" a' fàs neo-shocair 's e dranndail
ris fein. Thug mi bruideadh dha a chur clos air. Dh'amhairc
e orm, agus air m' fhacal firinneach, chaog an slaoightire a
shuil rium, a cheart cho cealgach 's ged a bhiodh e dol a
shuaip each ri fear na naigheachd. Ach 'nuair a chual e
iomradh air a' ghaoth bhi cho laidir 's gu robh i spionadh
an fhuiU bharr cinn nan seoladairean, leum e air a bhonn 's