Skip to main content

‹‹‹ prev (125) Page 117Page 117

(127) next ››› Page 119Page 119

(126) Page 118 -
118
AN DE0-GRJ5INE.
SGEUL BHLOINIGEIN BHIG.
Bha, uair-eigin, bean ann, agus bha mac
aice do’m b’ainm Bloinigein, agus thog iad
tigh dhoibh f&n, ach cha robh iad ach tlm
gun a bhi fada anns an tigh, gus an do
shiubhail a’ bhean, agus bha Bloinigein anns
an tigh, agus e leis fhein.
Chaidh e a maeh, la bha’n sin, agus thug
e siiil a slos agus siiil a suas, agus suil an
aird, agus suil le leathad, agus chunnaic e
cailleach mhor a’ tighinn, agus bha fiacail
mh6r a mach air dorus a beSil a dheanadh
lorg dhi, agus i anabarrach bucail mu’n
uchd.
Theich Bloinigein a stigh, agus chaidh
a’ chailleach a stigh as a dhSidh, agus sheall
i air feadh an tighe, agus chan fhaca i e;
agus ghlaodh i—“Am bheil thu a stigh, a
Bhloinigein ? ’ ’—agus cha d ’thuirt Bloinigein
diog.
“Ma tha thu a stigh, a Bhloinigein, thig
an so is gheabh thu aran is ckise.’’
Thkinig Bloinigein far an robh a’ chaill¬
each, agus rug a chailleach air Bloinigein,
agus chuir i ’na poca e, agus dh’fhalbh i leis.
Bha i ’dol troimh choillidh, agus choinnich
tom smeur oirre, agus thoisich i air trusadh
nan smeur, agus leig i dhi am poca, agus
shnkgain Bloinigein a mach as a’ phoca [gun
fhios di] agus lion e am poca le clachan, agus
dh’fhalbh e dhachaidh.
Tra thruis a’ chailleach na smeuran,
thkinig i agus thog i air a druim am poca,
agus tra mhothaich i cudthrom nan clach,
thuirt i,
“Is math trom thu, a Bhloinigein,” agus
an uair a rkinig i dachaidh leis, bha an
nighean aice, agus gealbhan math aice ris
a’ choire, is an t-uisge air a ghoil, agus thuirt
a’ chailleach,
“Tha gealbhan math agad air, agus tha
Bloinigein math reamhar; gheabh sinn
trath-feasgair math dheth a nochd.”
Thug i am brod bhkrr a’ choire, agus
thaom i na bha de chlachan anns a’ phoc
anns a’ choire, agus chaidh am mks as a’
choire, agus chaidh casan na caillich agus
casan a h-ighinn a sgaldadh.
“Cha dean thu so ormsa tuilleadh, a
Bhloinigein,” thuirt a’ chailleach, agus
dh’fhuirich i aig an tigh, gus an do leighis
a casan.
Tra bha a casan leighiste, chaidh i a
rithisd a dh’iarraidh Bhloinigein.
Bha Bloinigein a mach, is thug e suil a
suas, agus shil a slos, agus siiil an kird, agus
suil le leathad, agus chunnaic e cailleach
THE STORY OF LITTLE BLOINIGEIN.
There was once a woman who had a son
whose name was Bloinigein. They built a
house for themselves, but had not been in
it very long when the woman died, and
Bloinigein was left in the house, all by
himself.
One day he went out, and was gazing
about, first one way and then another; first
up the slope, ana then down the slope;
when he saw, coming towards him, a great
old witch. She had a huge tooth sticking
out of her mouth, big enough to make her a
staff, and she was very unwieldy of body.
Bloinigein fled indoors, and the old
cailleach went in after him; she looked about
all over the house, but could not see him;
so she shouted—“.Art thou in, Bloinigein?”
—but Bloinigein said never a word.
“If thou art in, Bloinigein, come here and
thou shalt have some bread and cheese.”
Bloinigein came to where the old cailleach
was, and she seized hold of him, thrust him
into her poke, and went off with him.
While going through a wood, she chanced
upon a berry-bush, so she laid down the poke
and began to gather the berries; but
Bloinigein [unknown to her] crawled out of
the poke, filled it up with stones, and made
off home.
When the eailleach had finished gathering
the berries, she came to the poke, and
hoisted it up on her back, but when she
noticed the weight of the stones, she said,
“Why, how heavy thou art, Bloinigein.”
By the time she reached home with it, her
daughter had a good fire ready, with the
cauldron on it, and the water boiling. Then
the cailleach said,
“Thou hast a good fire there, and
Bloinigein is very fat; we shall make a good
supper off him to night.”
The old cailleach took the lid off the
cauldron, and emptied into it all the stones
that were in the bag, but in doing that, the
bottom of the cauldron was knocked out, and
both her own feet and her daughter’s feet
were scalded.
“Thou shalt not do this to me again,
Bloinigein,” said the cailleach, and she
stayed at home until her feet were healed.
When her feet were well, she went off
again to seek Bloinigein.
Bloinigein was out of doors, gazing first
in one direction and then in another; up the
slope and down the slope, and he saw the