An Comunn Gàidhealach Publications > Gaidheal > Volumes 44--45, January 1949--December 1950

fm \\ GAIDHEAL OU
MIOSACHAN GOMUNN NA H-OIGRIDH
Leabhar II AN T-SAMHUIN, 1950 AireamhTl
Mar a Flmair na h-Foin na li-Itean
Le TORMOD DOMHNALLACH
ANN an toiseach an t-saoghail cha robh
itean idir air na h-e6in. Air Ihtha araidh a
null mu dheireadh an fhoghair chruinnich a
h-uile eun a bh’anns an ealtainn ann an aon
aite air son gun deante luim air gn6 de chbmh-
dach fhaotainn mun tigeadh am fuachd.
Ann an (cbmhdhail mhdr nan eun chaidh
iarraidh air triuir de na bha l&thair dol air
turus a dh’ionnsaigh na gr&ne air son gun
toireadh a’ ghrian dhaibh deise de chbmhdach.
B’e na h-e6in a chuireadh air falbh, tunnag,
faoileag, agus sgarbh.
Nuair a rkinig iad an ceann-uidhe, bha e
cho fada air adhart anns an fheasgar agus gu
robh a’ ghrian a’ dol fodha anns a’ chuan.
Dh’innis na teachdairean an gnothach gu
h-aon-sgeulach, ach thubhairt a’ ghrian riutha
mar seo :
“ Tuigidh sibh nach ’eil an aiteal as lugha
de thide agamsa air son nl a dheanamh air
bhur son an nochd, ach bithibh ’gam fheith-
eamh anns a’ mhadainn mhoich am m&ireach,
nuair a chi sibh a’ cheud ghath dhlomsa a’
nochdadh os cionn fairge, agus ni mise mo
dhicheall air cuideachadh leibh.”
Cha robh air sin ach sin f&n. Chaidh a’
ghrian gu grad A sealladh.
Chuir an tunnag, an fhaoileag, agus an
sgarbh romhpa gu fuiricheadh iad far an robh
iad an oidhche sin, agus rinn iad sin, agus
rinn iad air gob rubha faisg air Ihimh.
Thubhairt an fhaoileag agus an sgarbh A
beul a cheile gu fuiricheadh iad ’nan caithrls
air son gum biodh iad cinnteach gun rachadh
aca air a’ ghrian a ruigheachd cho luath ’s a
bhiodh i togail a cinn os cionn skil.
Cha dubhairt an tunnag diog, ach chuir i a
ceann fo a sg&th agus chaidil i.
Cho luath ’s a mhothaich a companaich dha
seo, thubhairt an d&rna h-aon ris an aon eile :
“ Nach faic thusa an binseach ud, a’ dol a
chadal an uair bu chbir dhi fuireach ’na diiisgT
Bidh a’ bhuil ann; cha bhi ann dhi-se ach
turus gun bhuannachd!”
Co-dhiubh no co-dheth, chaidh aig an
fhaoileig ’s aig an sgarbh air an siiilean a
chumail fosgailte air eiginn, a’ chuid bu mhotha
de’n uine, ach, an uair a bha e tighinn dliith
do bhristeadh na faire, thuit iad seachad le
chbile ’nan trom shuain.
Anns an dearbh mhionaid sin fbin dhtoisg
an tunnag gu bed, sunndach, air dhi a lebir
de’n chadal fhaotainn.
Rinn i na b’urrainn dhi air son cich a
dhusgadh, ach, ged a bhiodh i a’ faguil fathast,
cha chluinneadh aon seach aon i. Cha robh nr
air a shon ach gu feumadh ise deanamh air
a’ ghrbin ’na h-aonar.
Nuair a rbinig i, chuir a’ ghrian fiilte
chridheil, chbir oirre, agus, mun robh a
h-aghaidh br-bhuidh’ ach gann air cuairt nan
speur fhhgail, bha an tunnag air a cbmhdach
leis na h-itean dlbth agus blbth a tha oirre
thun an latha an diugh. Anns an dearbh dm
fhuair gach eun eile a dh’fhbg i ’na dbidh a
chulaidh fbin a rbir a mhiann.
Nuair a rkinig an fhaoileag is an sgarbh,
bha a’ ghrian cho brd anns an iarmailt is cho
mbr ’na drip ’s ’na cabhaig le nithean eile
agus nach robh dad de bine aice air son cbmh¬
dach a chur orra-san cho flor mhath ’s a bha
aig an tunnaig.
Coma co-dhiubh, fhuair iad na tha deanamh
a’ ghnothaich dhaibh air &ginn, ach bhiodh an
trusgan cus na b’fhebrr nan robh iad air a
bhith cho glic ris an tunnaig an oidhche roimhe
siud.
’Se seo an t-aobhar air son gun seas ise
fuachd, reodhadh, is crannadh geamhraidh
nach seas eun eile ach i fbin.