Books and other items printed in Gaelic from 1841 to 1870 > Seol air an glacar agus an gréidhear an sgadan, agus air an gréidhear an trosg, an langa, a traille, agus am falmair

’s gu’m feud dull a bid ri iasg fliaotuinn anns na mogulaibh,
is edir a bid ’gam feuchainn a nis agus a ris, le bid ’gan
tarruing beagan a stigh, air chor, is mar faicear coslas sgadain
annta, gu’m feudar an toirt gu buileach a stigh, agus deuchainn
a thoirt do ait eile. Ach an uair a chitheargu’m bheil sgadan
anns na mogulaibh, feumar na lionta a tharruing a stigh le
ciiram agus <ru’n chabhaig sam bith.
Acb a nis, tha’ chuid a’s cudthromaiche gu mdr do n
gnothuch air teachd, d’am feum na h-iasgairean ciiram ro
araidbaghabhail; oir mar dean iad sin, feudaidh luach an eisg,
an deigh sin, a bid gu ro mhdr air a mhilleadh. Bu choir
do’n lasg a bhi gu leir air a chrathadh le curam as gach ear-
rainn fa leth do’n lion, ’n am a bhi ’ga thoirt a stigh do’n
eithear. Mur deanar so, tha’n sgadan buailteach do bhi air
a ghrad-luasgadh a null is a nail, leis gach spionadh a bheir-
ear air na liontaibh anns an eithear; agus mar so, tha na
launan air an suathadh dheth, agus tha e air a bhruthadh,
air a reubadh, agus air a bhriseadh. Tha e an sin, a’ fas bog,
slearahuinn, agus ann an cuid, malcte, air chor is gu’m bheil
e, eadhon mu’n greidhear e, air a mhilleadh ann an tomhas
mdr, air son a’ mhargaidh. Ach, an uair a chrathar an sgadan
air ball as an lion, air an t-seol a dh’ ainmicheadh, air da a
bhi beo aig an am, tuitidh e gu soirbh as na mogulaibh,
chum urlar a’ bhata, far am hi e ann an staid bbriagh, agus
thearuinte,—agus far am fan e gu’n dochunn, gu’n dolaidh,
agus gu’n lann a chall, gus an ruigear tir, agus an sin, cuirear
air ball gu curamach a mach e. Chum curam a ghabhail do’n
ghnothuch chudthromach so, bu choir do’n luchd-greidhidh,
ann an cdrdadh ris na b-iasgairibh, riaghailt a dheanamb,
gu’n rachadh pris an sgadain sin uile, a bheireadh iad gu
tir anns na liontaibh a lughdachadh, agus cha bu choir
doibh baigh sam bith a dheanamh a thaobh na riaghailte
so, acb a mhain an nair nach comas do na h-iasgairibh,
le h-anradh cuain, an sgadan a chrathadh as na liontaibh.
Tha e ro iomchuidh gu’n gabhadh araon na h-iasgairean,
agus an luchd-greidhidh, mbr churam do na nithibh so, do
bhrigh gu’m bheil iad tuilleadh’s trie a’ dearmad an sgadan
a chrathadh as na liontaibh, an uair a bheirear a stigh iad,