Books and other items printed in Gaelic from 1841 to 1870 > Eachdraidh na h-Eaglaise

Caib. I.] EACHDRAIDH NA H-EAGLAISE. 237
Bha nis iomad baile m6r’s a’ Ghennailt gabhail an ath-
leasacbaidh ’s a’ cur aifrionn air cul, agus bha uachdarain
agus daoine cumhachdach gabhail barailean Lutheir, agus
deonach gu biodh an iochdarain air an teagasg ’n a dhoigh-
san.
Fhuair iad papa eile bha ionnraic agus toileach air maith
na h-Eaglaise ; ach bha e faicinn le doilghios, mar bha moran
’g a fagail, agus ghairm e an ard chleir cruinn chum an
comhairle fhaotainn gu stad a chur air a leithid. Bha e ’n a
oige deas-bhriathrach, agus fiosrach mu phongan a’ chreideimh,
agus be’n u,rram a bh’aige do na daoine ainmeil leis an
deachaidh arduchadh. Bha sgriobhan Lutheir ’n an aghaidh,
uime sin, ’n an oilbheum nach b’urrainn dha mhaitheadh.
Ach mar bha bheusan’s a ghiulan fein stolda, stuama, bha
giulan na cleir co coireach ’n a shuilean’s a bha iad an lathair
Lutheir fein. An 1522, sgriobh e chum na cleir, bha e dite
Lutheir air-son a bharailean ni bu mho na rinn Leo ; ’s a’
cronachadh prionnsan na Germailt chionn fhulang co fada.
Agus bha e ’g aideachadh mar dhuine ionnraic, gu b’ann o
thruailleachd luchairt na Roimh a bha gach ole ag eiridh;
gheall e na bha ’n a chomas a dheanamh chum ath-leasachadh,
agus bha e ’ g iarruidh an comhairle agus an comhnaidh.
Ohliuthaich iad deadh rim agus comhairle a’ phapa ; ghabh
a’ choinneamh leth-sgeul nam prionnsan mar bha luchd-lean-
mhuinn Lutheir air fas co lionmhor, agus am pobull ri gearan
mu na bha e togail dhiubh,—chuir iad an ceill gu daingean gu
feumadh atharrachadh dheanamh, agus gu robh e dearbhta
gu bi comhairle choitchionn bhiodh amhain comasach air
sith dheanamh’s an Eaglais,—dh’aontaich an t-iompaire leo,
agus dh’aslaich iad air a’ phapa e thoirt gairm dhoibh cruinn-
eachadh an aon do bhailtean mor na Germailt.
Bha’m fear bha seasamh aite ’s a’ chomunn sin ni bu
gheire na’m papa; chuir e roimhe ni b’fhaide,—oir bha fios aige
mar bha inntinnean dhaoine, agus an cunnart anns a’ cheart
ilm, agus, uime sin, rinn e na b’urrainn e chur an aghaidh
gairm choitchionn, a’ sparadh air a’ choinneamh a bh’ann
Luther a chur ’n a thosd. Chunnaic a’ choinneamh gu robh