J. F. Campbell Collection > Popular tales of the West Highlands > Volume 2

252 WEST HIGHLAND TALES.
feudadh iad nis dhol a chodal, gun robh iad sabhailt gu lebr. " Tha
mi creidsinn," ars' esan ris a ghille eile, " gu bheil thu 'n ad ghille
tapaidh, bi aig laimh an ath oidhche 'us chi mi ris thu." Phaigh e an
gille, 'us an gille ro thoilichte. Dh' fhalbh esan dhathigh gu stabull
a miiaighistir leeach donu an Easbuig. Ghabli emu thamh 'us ge bu
mhoch a thainig an la bu mlioich a thainig a mhaighistir gu dorus
an stabuilL " Cha bu ghearain leam mo shaothair nam bitheadh m'
Albanach bochd romham an so an diunh." " Tha mi ann a so, a'
mhaighistir mhaith," ars' esan, " agus each donn an Easbuig agam."
"Ud, a laochain, a ghille thapaidh," ars' a mhaighistir, " bha meas agam
ort roimhe, ach tha meas mbr nis agam ort." Rinn iad reidh an la
so ris dhol a choinneachadh an Easbuig 'us b' e so De-baoine. " Nis,"
ars' an gille, " dh' flialbh mi gun each an de, ach cha-n fhalbh mi
mar sin an diugh." " Mata,a laochain, o 'n a fhuair thu fhein ant-each
bheir mise diollaid duit." Dh' fhalbh iad an la so ris 'an coinnirah an
Easbuig, a mhaighistir 'us esan air muin dk each. Chunnaic iad an
t-Easbuig a tighinn 'n an coinnimh 'us coltas a chuthaich air. 'N
uair a thainig iad an lathair a cheile, chunnaic iad gun robh an
t-Easbuig air muin eich eile nach robh cho maith r'a each fhein.
Chaidh an t-Easbuig 's am Probhaisd an coinnirah a cheile le f ailte.
Thionndaidh an t-Easbuig ri gille a Probhaisd," Shlaoitir," ars' esan,
" 'us a dliearbh mheirlich." " Cha-n urrainn thu tuilleadh a radh
rium," ars" gille a Plirobliaisd, "cha-n 'eil fliios agam an urrainn thu
sin fhein a radh rium le ceartas, thaobh, dh' innis mi dhuit gun
robh mi dol g'a dheanamh; gun tuilleadh de do sheanachas cuir an
so mo chuig ceud marg am ionnsuidhse." B' ^igin d'a sin a dhean-
amh ged nach robh e toileach. " Ciod e a their thu," ars' an gille,
" ma ghoideas mi do uighean an nochd ?" 'S e aon nighean a bh' aig
'us cho robh bu bhreagha na i 'an Lunnun, " Mo nighf-ansa, a
bhiasd," ars' an t-Easbuig, " cha ghoid thu mo nigheansa."' " Cuir-
idh mi," ars' an gille, " an cuig ceud marg a thug thu dhomh 'us an
t-each donn gun goid mi i." " Cuiridh mise deich ceud marg," ars'
an t-Easbuig, " nach goid." Einn iad cordadh. Dh' fhalbh esan 'us
a mhaighistir dhathigh. " Laochain," ars' a mhaighistir, " bha mi a
saoilsinn gu maith dhiot uaireigin, ach rinn thu tiiirn amaideach a
nis, 'n uair a fhuair thu thu fhein ceart." " Comaleibhse, a mhaigh-
istir mhaith," ars' esan, "bheir mi an ionnsuidh co dhilibh." 'N uair
thainig an oidhche, thog gille a Probhaist air, 'us chaidh e air falbh gu
tigh an Easbuig. 'N uair a rainig e tigh an Easbuig, clutnnaic e
duine uasal 'tighinn a mach air an dorus. " Oh," ars' esan ris an duine
uasal, "ciod e so aig tigli an Easbuig an nochd?" "Tha gnothuch
mbr sbnraichte," ars' an duine uasal, " Albanach musach tha an sud,