Hew Morrison Collection > Fear-ciuil

AM FEAR-CIUIL. 127
Thuirt mi ris, mu dheireadh, gu 'm b' fhearr dha dol gu làr,
ach thuit gu robh esan de dh' atharrach beachd, 's a sios
cha rachadh e. Dh'fheuch mi ri iompaidh a chur air le mìn
chomhairle, ach thug e cluas bhodhar dhomh. Cha 'n 'eil
mise cho faighidneach 's a bha 'n duine còir sin a bha aon
uair ann an tir Uis, 's bho nach 'eil, ghabh mi lasan
ris a' chat. Rug mi air bhad-mullaich cinn air, 's theann mi
r'a chur sios leis an laimh làidir ; ach cha robh sin domhsa
mar mo chuid fhein. Chuir esan a dhubhain an sàs gu
greimeil ann am thriubhas, 's chuir e roimhe nach geilleadh
e oirleach. Gu mi-fhortanach, bha 'spuirean cho geur 's gu'n
deach iad, cha 'n ann a mhain troimh 'n chlò, ach troimh 'n
chraicionn a bha foidhe. Leum mis' air mo bhonn a' glaodh-
ach, Mort! Leum esan thun an urlair, ach mu 'n d' fhag e
mo shealladh thug e suil orm thar a ghualainn — suil anns an
robh tuillidh spìd r'a leughadh na theid agams' air a sgriobh-
adh. Tha so a' deanamh soilleir dhuibh cho doirbh 's a tha
muinntir eile thoileachadh, air cho maith 's gu feuch sibh
ris.
Tha seòrsa de thlachd agam fhein air a bhi beachdachadh
air gnaths nan creutairean a thachras a bhi 'm choimhears-
nachd, agus a bhi toirt fainear mar a tha 'n tuigse nadurra
chaidh a bhuileachadh orra 'ga nochdadh fhein annta.
Leughaidh mi inntinn a' choin, mar gu 'm biodh run dìomh-
air a chridhe sgriobht' air clar aodainn. Cha 'n 'eil an cat,
uile gu lèir, cho fosgailteach, ach 'nuair gheibh sibh iuchair
na h-inntinn aige, 's a thuigeas sibh gur i 's riaghailt beatha
dha fìor dheagh churam a ghabhail mu phearsa phriseil
fhein, 's gur e so an t-aon lùdagan air a bheil a ghiùlan gu