Matheson Collection > Folk tales and fairy lore in Gaelic and English

TACHARAN CEANN AN T-SAILEIN.
Bha bean a chòmhnuidh an Ceann an t-Sàilein aig an
robh leanabh-mic air nach robh aon chuid fas no snuadh
mar air leanabaibh eile d' a aois. O mhaduinn gu
feasgar cha rachadh stad mionaide air, ach ag
caoineadh; agus dh' itheadh e fada tuilleadh bidh na
bha nàdurra d'a leiihid.
Is e am fogharadh a bha ann, agus cha robh duine
air a' bhaile a b' urrainn corran a tharruing nach robh
mach air an achadh bhuana ach màthair an leinibh.
Bhitheadh ise cuideachd a mach, mur bhiodh eaga! gu'n
sgaineadh an sgreuchan mosach a chridhe ag caoineadh
na'm fàgadh i e air cùram neach air bith eile.
Thuit 'san am gu 'n robh tàillear a' deanamh aodaich
anns an tigh. Bha an tàillear 'na dhuine geur,
furachail agus cha robh e ach ro ghoirid a stigh gus
an do chuir e droch umhail air a' ghille a bha anns a'
chreathall. " Faodaidh tusa," ars e ris a' mhnaoi,
" dol thun na buana, agus gabhaidh mise cijram de 'n
phàisd."
Dh'fhalbh a' bhean. Ach, mu'n gann a thug i a
casan thar na stairsnich, thòisich an cranndas a dh'fhag
i 'na dèidh air sgreadail agus air caoineadh gu cruaidh
agus gu goirt. Dh' eisd an tàillear ris tacain maith,
agus a shiiil air, gus an robh e cinnteach nach robh
ann ach tàcharan. Chaill e nis a fhoidhidinn ris, agus
ghlaodh e le guth geur, crosda: "Stad, 'ille, de 'n