Blair Collection > Cuairtear nan gleann âo Mhâairt 1840 [-March 1843]

76 Diane Bochd an Aghaidh a Mhic Fein. [May,
Peirie; " nioran taing — tlia m\ fad 'nar comain ; ach ceadaichibh
dhomli dol air mo ghliinaibh car tiota beag.'' Rinn e sin ; agus an
<leigh do'n t-seann duine a clieann a lijbadh, agus comharadli na croise
a dheanamh air clar 'aodainn, (ih'amhairc e suas, agus thuirt e le guth
slan laidir, a chuala gach aon — " O thusa, mo Bhreitlieamh a ta air
neamh ! 'san riutsa tlia m' urnuigh — gu'n gleidheadh tliu mi seas-
mhach air slighe mo dliloasnais air an am, an lathair mo bhreitlieamh
saoghalta. Amen." Air dha so a radh, shuidh e, agus dh'eiricli am
fear-tagraidh chum a chea^nachadh.
" A Pheirie Connal, an aithiie dhuits' am priosanach sin 'na shuidhe
air do chulthaobh ? Amhairc air. 'Ne Micheil Connal is ainm
dha ?"
'* Mata," arsa Peirie, " o'n uair 'san oidhche anns an d'rugadh e,
gus an oidhche sin aims tia rinneadh an gniomh sin airson a' bheil
mise an so, h'aithne dliomh Micheil gu maith — h-uile smuain bha *na
chridhe ; h'aithne dhomh gach riin 's gach gniomh ; cha do cheil mo
Mhicheil fein ni riamh o 'athair, gu ruig oidhche na dunach. Ro'n
oidhche sin, cha robh duine beo a b'urrainn a radh ri m' Mhicheil
fein gu'm b'olc. Thog mi e ann an eaga! Dhe, 's bha eagal Dhe air
'anam. Ach is cinnteach mi gu'n cual ar n-onair fein, 's gach neach
sa' chiiirt, mar thachair. Eisdibh rium, uaislean urramaichte ; tha
mise, seann Pheirie Coimal, an so an diugh chum fianuis a thogail an
aghaidh mo dheagh mhic, agus cuideachadh leis an lagh a chrochadh
— mo mhac, m'aon mhac, mo Mhicheil dieasnach fein ! Ach airson
sin uile, 's cor dhuibh a tlioirt fa'near ciod a thug air Micheil so a
dheanamh. 'Sann air mo shonsa, a^us airson na muirichinn bheag, a
bha glaodhaich leis an acras, a rinn e 'n gniomh. Bha'm fiabhras an
tigh Mhicheil. Thug am fiabhras air falbh a bhean agus a phaisd.
Bha e fein 'na luidhe iomad seachduinn, 's bu bhochd a ghuileachd.
Chaidh e air toir cosnaidh air maduinn an latha sin, gun a thrasg a
bhristeadh, gun ghreim itheadh ; oir cha robh greim aim. 'Sann mar
80 a bha — gun uiread is aon chnap buntata fein 'san tigh ; agus 'sann
an sin, fo bhuaireas, fo chaothach, ag eisdeachd glaodhaich a phaisdean,
a rinn e 'n gniomh. Ach ghabh e aithreachas. Gheall e dliomh 'sa
mhaduinn nach beanadh e do'n mheirle — gu'n aidicheadh e'n gnothach
uile dhasan o'n do ghoid e i ; agus fada mu'n d'thainig na maoir, bha
e 'na aodach, gu falbh a dh'iarraidh na deirc am measg a luchd-eolais.
Sin agaibh fuiim Dhe.''
" 'S eiginn dhomli fheoiaich dliiot fathast," ars' am fear-tagraidh,
*' am fac thu Micheil 'san t-sabhal air an oidhche sin ?"
" Am faca mi e ?" deir an seann duine. " Mata, chunnaic ; le m'
ahiiiiean fein chunnaic mi e.''
« Ciod," ars' am fear eile " 'bha e deanamh ?''
" Bha e — Dia a dheaniimh trocair airsan agus ormsa — bha e fion-
nadli na caorach le 'laimh fein," Mar labhair e so, chrom e 'cheann ;
thuit na deoir ; a's, gar an cualas e, thainig reachd a' bhroin 'na
mhuineal.
" 'Nis, a dhulne choir," ars' am fear-tagraidh, " ged is duilich learn
a dheanamh, cha'n eil comas air. Gabh s/at bhreac na cuut, agus