Blair Collection > Grammatica celtica > Volume 1

II. 2. BECLINATIONIS HIBERNICAE ORDO PRIOR. 243
CAPUT SECUNDUM.
De nominis flexione.
I. Nomen hibernicum.
A. Declinatio.
In vetusta luigua hibernica, quae formarum nominis varieta-
tem magnam servavit eaque longe superat etiam ejusdem aetatis
cambricam, est duplex dechnandi ordo, quorum prior ob praeva-
lentes in flexionibus vocales possit dici vocahcus, posterior ob
praevalentes consonas consonanticus. Ad ihum pertinent ad-
jectiva, quae non proprium modum sequuntur, ut in aliis hnguis,
e. gr. germanica et slavica; posterior ordo proprius est solum-
modo substantivis, nec tam numerosis quam in priore. In utroque
ordine vocales flexionum sunt sive externae, in fine accedentes,
sive internae, locum occupantes ante consonam terminantem, sive
est radicis sive derivationis. Sunt porro et substantiva quaedam
discrepando a sohtis dechnandi modis proprias formas evolventia,
vel anomala.
Ordo prior.
Substantiva et adjectiva generis masculini et neutrius con-
cordant in flexionibus ; substantiva et adjectiva generis feminini
suos proprios modos sequuntur. Exhibeo primum schema omnium
dechnandi modorum, quos dico series, proponendo paradigmate
pro quocumque; produco dein substantiva sive adjectiva probantia
formas cujusvis seriei hic expositas, sive etiam varietates earum
ofierentia, ex ipsis codicibus.
Declinatio niasculina et generis neutrius.
Paradigmata: I. ce7e (socius). Exemphmi hujus seriei deri-
vatum, e. gr. ecMre (muho), tectire (dispensator) , addere non
tam necessarium videtur, quam in sequentibus ob internas flexio-
nis vocales. II. Exemplum non derivatum ball (membrum), de-
16*