Series 1 > Papal negotiations with Mary Queen of Scots during her reign in Scotland, 1561-1567

1563]
THE COUNCIL OF TRENT
175
iv. Source.—The original is at Vienna, K. K. Haus, Hof und Staats
Archiv, § Romana. There is a copy among Pallavicini’s ms. materials
for his History of the Council of Trent (vol. iii. c. 22), which I have
consulted, but I have followed F. B. v. Bucholtz, Geschichte der Regierung
Ferdinand des Ersten (Wien, 1838), ix. 701, whose text is more accurate.
See supra (6).
Memorial on recognising Queen Mary’s Claim to the
English Throne.
[Probably June 1563]
Quod si forte Pontifici Maximo et christianis Principibus
expediens videbitur ut Regina per concilium excommunicetur
et privetur, cum id sola religionis causa fiat, populo id valde
placebit. Et si consilium sua publica authoritate (cuius existi-
matio in illo regno multo major est quam populus auderet
exterius demonstrare) titulum illius Regni, cum consensu
Summi Pontificis et christianorum Principum, conferet alicui
principi qui in uxorem accipiet Reginam Scotorum, quae Regni
Angliae est vera haeres, et quae si esset vir non indigeret
fortasse aliorum auxilio quam eorum qui in eo regno ei faveant,
creditur quod prudens huius rei publicatio adeo multitudinis
corda in illius partem duceret, ut cum parva exterorum
manu illud regnum acquireret, etiamsi haeretici pro viribus
fortasse resisterent. Infinita enim multitudo tam nobilium
quam popularium, magis indigne ferentes banc miserabilem
animorum servitutem sub tyrannide Nicolai Baconis et Gulielmi
Cecilii, quam Israelitae unquam sub Pharaone, jam diu talem
Moysen expectaverunt qui eos ab hac captivitate liberaret
Est tamen in hac re magna habenda discretio, quoniam quilibet
Princeps non eadem facilitate haec perficere poterit. Ille igitur
erit aliis praeferendus qui putabitur illius regni quietum do¬
minium cum minore sanguinis effusione assequi ac tenere posse.
Ille vero sine controversia gratior erit et acceptior qui illo regno
majora dominia non habuerit. Populus enim ille alicuius pro-
regis vel regentis iugum nunquam quiete portabit. Pro certo
itaque habemus quod filius Regis Catholici, quamvis sit aliis
potentior, multo tamen difficilius tam propter externa quam
propter interna impedimenta ad illius regni sceptra per-
veniret, et difficilius custodiret, et majore sanguinis effusione
uti cogeretur in eius gubernatione, quam filius Caesareae
Majestatis.